-
1 spójnik
m Jęz. conjunction- □ spójnik łączny Jęz. copulative conjunction- spójnik podrzędny Jęz. subordinate conjunction- spójnik przeciwstawny Jęz. adversative conjunction- spójnik rozłączny Jęz. disjunctive conjunction- spójnik współrzędny coordinating conjunction- spójnik wynikowy consecutive conjunction* * *JĘZ conjunction* * *miGen. -a gram. conjunction, connective; spójnik współrzędny coordinating conjunction.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > spójnik
См. также в других словарях:
spójnik — m III, D. a, N. spójnikkiem; lm M. i «wyraz nieodmienny łączący zdania lub ich części w odróżnieniu od przyimków nie rządzący formami przypadków» ∆ Spójnik łączny «spójnik łączący dwa zdania (lub ich części) pozostające względem siebie w związku… … Słownik języka polskiego
